Ten wpis zacznę od ostatniego akapitu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 października 2019 r. o sygnaturze I NSK 63/18, który świetnie obrazuję przedmiot postępowania przed Prezesem Urzędu Komunikacji Elektronicznej:

 

Nie trudno się domyśleć jakich spraw dotyczy wskazany wyrok Sądu Najwyższego. Chodzi o decyzję Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z sierpnia 2011 roku, którą nałożono na P. sp. z o.o. karę pieniężną w wysokości 5 000 000 zł za naruszenie art. 172 ust. 1 w zw. z art. 174 pkt 1 Prawa telekomunikacyjnego.

Czego dotyczyła kara?

Naruszenie to dotyczyło niewypełnienie obowiązków uzyskania zgody od 1.711.294 abonentów lub użytkowników końcowych sieci telekomunikacyjnej powoda na używanie automatycznych systemów wywołujących dla celów marketingu bezpośredniego i użycie w stosunku do tych abonentów lub użytkowników końcowych automatycznych systemów wywołujących dla celów marketingu bezpośredniego polegające na wysyłaniu komunikatów tekstowych SMS lub komunikatów głosowych IVR zachęcających do udziału w loterii.

Pisałem o takich działaniach już kilka razy

Na blogu poruszałem temat naruszenia wskazanych przepisów Prawa telekomunikacyjnego tutaj:

UKE nakłada pół miliona złotych kary za ponad 2 miliony połączeń telefonicznych.

i tutaj:

Kolejna decyzja Prezesa UOKiK związana z marketingiem bezpośrednim – tym razem…

i tutaj:

Decyzja Prezesa UKE w sprawie Koksztys S.A. – kara 80 000 zł za naruszenie art. 172 i art. 174 pt.

Ważna, wcześniejsza uchwała Sądu Najwyższego

Wracając do wyroku Sądu z 9 października 2019 r. należy podkreślić dwie kwestię.

Po pierwsze Sąd Najwyższy, w orzekającym składzie, oparł swój wywód na uchwale tegoż sądu z dnia 17 lutego 2016 r. o sygnaturze akt. III SZP 7/15.

Wyrok Sądu Najwyższego w sprawie spółki P. sp. z o.o. wręcz wynika z przyjętego przez inny skład Sądu Najwyższego stanowiska. Dotyczyło ono tego, że to na spółce zlecającej działania marketingowe ciąży odpowiedzialność za naruszenie wskazanych przepisów Prawa telekomunikacyjnego.

Zapewne stanowisko to nie straci na swojej aktualności w zakresie przepisów Prawa komunikacji elektronicznej, które w obecnej wersji stanowią nieudolną kopię jeszcze obowiązujących przepisów prawa telekomunikacyjnego.

O tym możesz przeczytać w tym wpisie:

Nowe rygory telemarketingu-znamy projekt Prawa komunikacji elektronicznej

Po drugie nie omieszkał wytknąć Prezesowi UKE pewnych niedociągnięć np. braku wydania postanowień w przedmiocie dopuszczenia określonych dowód. Braki te nie doprowadziły do zachwiania gwarancji procesowych strony i nie przeszkodziły w wydaniu prawidłowego orzeczenia.

Drugi wyrok SN

W tytule wpisu wskazałem, że Sąd Najwyższy zakończył dwa postępowania. Drugim z nich była prawie identyczna sprawa przedsiębiorcy o nazwie O. S.A.

W tej drugiej sprawie Sąd Najwyższy orzekł w dniu 15 października 2019 r. (I NSK 74/18) o oddaleniu skargi kasacyjnej powoda.

 

Tutaj nastąpiło „jedynie” wysłanie wiadomości SMS do 8 400 934 numerów bez pozyskania uprzedniej zgody na ich wykorzystanie – klasyczny przypadek naruszenia art. 172 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego. Prezes UKE decyzją z 30 grudnia 2011 r. nałożył karę pieniężną w wysokości 5 000 000 zł za powyższe naruszenie.

Sąd Najwyższy wskazał, że skarga kasacyjna nie zawiera żadnych argumentów potwierdzających „precedensowy charakter sprawy„, co według powoda miało mieć przełożenie na wysokość nałożonej kary pieniężnej.

Podsumowanie

Nie zależnie od tego jak ostatecznie zostanie ukształtowany, w Prawie komunikacji elektronicznej, zakaz działań marketingowych opartych o wykorzystanie telefonów należy zastanowić się dwa razy czy jesteśmy wstanie wykazać uprzednie zgody. Jak widać ich brak może być bardzo kosztowny.